Het schrijven van deze overpeinzing heb ik een tijdje voor me uitgeschoven. Daar had ik allerlei excuses voor al. Al dan niet terecht. Bijvoorbeeld: wie zit er nu te wachten op mijn schrijfsels. Of: ik ben druk met van alles en nog wat. Dat is belangrijker dan mijn overpeinzingen. En tegelijkertijd ook: ik voel me kwetsbaar als ik deze column schrijf. Want ik heb in mijn sabbatical keuzes gemaakt. Wat zouden eventuele lezers (of toekomstige opdrachtgevers/collega’s) daarvan vinden? En dat laatste is denk ik de voornaamste reden van mijn uitstelgedrag. Angst voor het oordeel van anderen.

Vandaag heb ik mezelf een schop onder de kont gegeven. Ik ga niet – na drie gepubliceerde overpeinzingen (of zoals ik ze ook noem observaties in de kantlijn) – de handdoek al in de ring gooien. Sterker nog: ik had me voorgenomen de columns in een vast ritme te plaatsen (1x per 2 weken, dan weten jullie dat ook vast). Dus bij deze: het resultaat. Vast niet mijn beste overpeinzing aller tijden, maar voor mezelf in elk geval een stevige overwinning.

Wat heb ik geleerd in het half jaar van mijn sabbatical? Best veel. Ik heb kennis opgedaan over onder meer duurzaamheid, circulariteit, maatschappelijk verantwoord inkopen, duurSaamheid , rechtvaardigheid en fair pricing. Ik heb gesproken met mensen die de problemen van de klimaatverandering, de twee- (of drie-, vier-) deling en de discriminatie in de samenleving bagatelliseren of ontkennen. En ik heb mensen ontmoet en organisaties leren kennen die juist nadenken en handelen naar het realiseren van een meer gelijke en duurzame samenleving. Ook heb ik ontdekt dat er wereldwijd al veel mooie kleinere en grotere initiatieven zijn om het anders te doen. Mijn zorgen over hoe we als mensen met de aarde om gaan zijn er desondanks niet minder op geworden. Want voorlopig zie ik dat de bewegingen nog te klein zijn, te weinig samenhang vertonen en te langzaam gaan.

En daarmee blijft de vraag: hoe kan ik een bijdrage leveren aan de versnelling en/of de samenhang van deze beweging? Zonder dat ik de illusie heb om het allemaal op mijn eentje op te kunnen of moeten lossen. Dat brengt me op les 1 uit mijn sabbatical. Dat hoeft ook niet! Er zijn vele handen, harten en hoofden die net als ik de beweging naar een nieuwe toekomst willen maken. En dat maakte mijn onderzoeksvraag al anders. Die veranderde namelijk naar: hoe kan ik waarde toevoegen aan dit geheel. Hoe kan ik al die mensen faciliteren om samen de door ons gewenste doelen te behalen?

Hoe ik met de beantwoording van deze vraag ben gevaren is voer voor een volgende overpeinzing.

(En voor wie het zich afvraagt: nee, er is hier geen sprake van uitstelgedrag. Wel van de regel dat de aandachtspanne voor het lezen van een column zich beperkt tot een aantal woorden. En ik garandeer: daar ga ik anders ver overheen 😊)